Түндөсү атасы менен апасынын кошулуп жатканын уккан жаш окурмандын анонимдик катын

жарыялайбыз.

» Мен 14 жаштамын. Кичинекей бөбөгүм бар. Атам куруучу, апам медайым. Шаарда батирде турабыз: эки кичиникей бөлмө, ортосунда эшик жок. Сиңдим экөөбүз ашканада уктайбыз. Кээде кечинде атам менен апамдын кошулуп жатканын угуп калам. Эртең менен ойгонуп, уккан үндөрдү эстеп, өзүмдү күнөөлүү сезем. Экөөнө сүйлөгүм келбей калат, аларды жийиркенип карайм. Эмне

кылсам болот? Апама бул тууралуу айткандан уялам.»