Үй салып, унаа алып, буттан туруп алайын деп чет өлкөгө чейин барып иштеп жүрүп, кеч үйлөндүм. 35 жашымда өзүм курактуу кызга баш кошуп, 40ка чыгалы деп калганда кыздуу болдук. Турмуш-шартыбыз жакшы. Элден кем калбай жашап, иштеп жатабыз. Негизи эле балдарды аябай жакшы көрөм, баласаакмын. Кызым экөөбүздүн жаныбыз бир. «Жашыбыз өтүп кете электе дагы төрөп бер» десем, келинчегим тырышып такыр эле болбой жүрөт. 

Шаарда чоңоюп калгандыктанбы, айтор, өзүн аябай жакшы көрөт, жанын кейиткиси келбейт. Анысы го эми анча трагедия болбосо керек. Кеп башкада…

Баарынан да мени түйшөлткөнү… төшөктө такыр эле муздак, салкын мамиле жасайт.

Негизи сүйүшүп, сүйлөшүп эле үйлөнгөнбүз. Азыр деле мага мындай жасаган мамилеси жакшы, ата-энем, туугандарым келсе сыйлайт. Анан эле жатаарга келгенде кабагы бүркөлүп, ар кайсы шылтоону айтып, айтор таптакыр эле башкача. Ушул нерсеси мени бушайманга салчу болду.

Башында көп антчү эмес. Эмнеден улам өзгөрүп жатканын түшүнбөйм… Ооба, айрымдары «мындан башка көйгөйү жок бекен» деп ойлошу мүмкүн. Бирок үй-бүлөдө, жубайлар ортосунда бул башкы нерсе да. Мамиле төшөктөн жакшырып, төшөк үчүн бузулат эмеспи.