Өткөндө манты жасайын дедим. Кайненем эмне кылды дебейсизби? Түйүп койгонумдун баарын чогултуп салды. Эч нерсе жасай албасымды айтып, ээнбаштанбай алгач эмне тамак жасоо керектигин сурашымды талап кылып, кыйкырып-өкүрүп абийиримди кетирди. Кайненем менен кантип тил табышуум керектигин билбей башым катты… Биз баш кошконго чейин бул аялды көп билчү эмесмин. Мындай ажаан экенинен кабарым болгондо, өзүнчө жашоого аракет кылмак экенмин. 

Бир жылдан бери боюма бүтпөй жатканын айта берип кулагымдын кужурун алды. Согончогум канабаса үйдөн кууп иет имиш. Бул дагы эч нерсе эмес… Кечинде жолдошум экөөбүз бөлмөбүздө жатсак, бир нерсе издеп жаткандай түр көрсөтүп эшикти тыкылдатпай эле кирип келет… Кайнатам да эптеп эле бир жан да, аялынын көзү жокто гана баатыр. Буларды күйөөмө айтсам, «аша чаппачы…» деп кутулат.

Бир жолу дагы урушуп жатканда чыдабай кетип каяша айттым. Жаныма учуп жетип чачыман алып сүйрөй баштады. Жолдошум араң арачалап калды… Ушундан кийин ата-энемдикине кетип, күйөөмө же өз бүлөңдү, же ата-энеңди танда деп талап койдум. Албетте, менин деле толуп жаткан кемчилигим бар, бирок киши катары көрбөгөн мамиле жаныма батып кетти. Бир жума мурда боюмда бар экенин билдим, азырынча жолдошума айта элекмин. Ал менин кайтуум керектигин, ата-энеси ооруп жатканын айтып жалооруйт. Мен болсо аларды көрөйүн деген көзүм жок… Эмне кыларымды билбейм — же ажырашып боюман алдырышым керек, же баягы тозокко кайтышым керек…

Булак:Аргумент кж